Bitwa o Carycyn

Bitwy o Carycyn

Wojna domowa w Rosji
Obrona Carycyna, fragment obrazu Mitrofana Griekowa przedstawiający Klimienta Woroszyłowa, Jefima Szczadienkę i Józefa Stalina w okopach w broniącym się mieście
Czas	lipiec – wrzesień 1918 wrzesień – listopad 1918 grudzień 1918 – luty 1919 czerwiec 1919 lipiec 1919 – styczeń 1920
Miejsce	Carycyn
Przyczyna	walki o kontrolę nad Carycynem
Wynik	zwycięstwo czerwonych
Strony konfliktu
Czerwoni Armia Czerwona  Biali Republika Dońska Siły Zbrojne Południa Rosji
Dowódcy
Pawieł Sytin Klimient Woroszyłow Józef Stalin Aleksandr Jegorow Dmitrij Żłoba Piotr Krasnow Piotr Wrangel Anton Denikin
Położenie na mapie europejskiej części Rosji miejsce bitwy
48°42′00,0000″N 44°31′00,1200″E/48,700000 44,516700
Multimedia w Wikimedia Commons

Bitwa o Carycyn – seria bitew wojny domowej w Rosji o kontrolę nad Carycynem. Miasto, w 1917 ważny ośrodek poparcia dla rewolucji, pozostające w rękach czerwonych, było trzykrotnie oblegane przez antybolszewickich Kozaków dońskich pod dowództwem Piotra Krasnowa: między lipcem a wrześniem 1918, wrześniem i październikiem 1918 oraz styczniem i lutym 1919. Kolejną próbę zdobycia Carycyna podjęła w maju-czerwcu 1919 Armia Ochotnicza, odnosząc sukces. Z kolei między sierpniem 1919 a styczniem 1920 to biali bronili miasta przed bolszewikami. Carycyn został ostatecznie zdobyty przez czerwonych na początku 1920.

Obrona Carycyna, nazywanego czerwonym Verdun^[1][2], była jednym z najszerzej opisywanych i upamiętnianych w radzieckiej historiografii, literaturze, sztuce i propagandzie wydarzeń wojny domowej. Zdecydował o tym fakt, iż w obronie miasta między lipcem a listopadem 1918 brał udział Józef Stalin.